Książka Galveston Nicka Pizzolatto Elżbieta Rogalska 2019

Czytałam wersję z Wydawnictwa Marginesy, w tłumaczeniu Marcina Wróbla z 2014 roku, która ma 288 stron. Prawda, że okładka tak mocno przyciąga i zachęca żeby ją zabrać ze sobą do domu? Ja tak robię z książkami z MBP. Autorem jest Nick Pizzolatto, który stworzył znakomity serial True Detective, czyli u nas Detektyw. Oczywiście jak to w życiu bywa, najwyższe noty otrzymał sezon1 – który oglądałam i rzeczywiście był dobry. Reszty nie oglądałam, ponieważ zmieniono obsadę i nie mogłam tego przeżyć, przecież Ci (te piękne rysunki w notesie i ciągły śmiech tuszujący strach) aktorzy tak cudownie zagrali swoje role! Serial w sezonie pierwszym ukazywał również jak negatywnie taka praca wpływa na rodzinę detektywów.

Wracając do

książki Galveston Nicka Pizzolatto

jest to publikacja z gatunku Noir, który to gatunek miał swój zmierzch w latach 50. XX wieku. Określenie to częściej pada przy omawianiu filmów, więc pokrótce omówię o co w nim chodzi. Określenie noir tyczy się czarnego kryminału. Oznacza to, że całość fabuły zmierza raczej w złym kierunku, często w fabule pojawia się świętokradztwo, cynizm, problemy seksualne, przemoc tak rzeczywista, że aż pozbawiona sentymentalizmu, próżno też szukać romantyzmu. Można powiedzieć, że to gatunek przedstawiający typową złą dzielnicę w Polsce, bez upiększania. Mam tutaj na myśli typowego chuligana, który jest dilerem, ćpa a do tego jego zasób słownictwa jest bardziej niż ubogi. Oczywiście te wszystkie przywary zasłania tym, że miewa dobre odruchy życiowe dla kobiet równie „upadłych” (prostytutek, ćpunek etc.) jak on.

W związku z gatunkiem

książka Galveston Nicka Pizzolatto

spełnia swoje oczekiwania. Znajduje się w niej dokładnie to co zawiera opis gatunku noir. W moim prywatnym odczuciu fabuła nadaje się na film lub nowy serial, gdyby autor dopisał kilka części. Jeśli chodzi o książkę, to powiedziałabym, że kiepska literacko, słownictwo na bardzo niskim poziomie, fabuła przewidywalna, która ma nieść ze sobą jakiś przekaz, trochę nieudolnie zaserwowany czytelnikowi. Co nie zmienia faktu, że można tą książkę przeczytać i jeśli lubi się i wie, że to gatunek noir, to powinno się bardzo ale to bardzo spodobać. Właśnie czasami warto czytać opis przed czytaniem, a czasami nie. W sumie nie było takie złe, zwłaszcza, że czyta się naprawdę szybko, książka nie wymaga myślenia. Najogólniej rzecz ujmując to książka o wykolejeńcach, o ludziach, którzy za młodu zapomnieli czym jest dobro i teraz odczuwają tego konsekwencje.

Elżbieta Rogalska Absolwentka pedagogiki Uniwersytetu Szczecińskiego. Członek Pracowni Badań nad Twórczością Joanny Kulmowej. Rektorskie stypendium Uniwersytetu Szczecińskiego uzyskała w latach 2015-2017, Stypendium dla najlepszych doktorantów w latach 2018-2019. Autorka Publikacji naukowych (w "Qualitative Inquiry", "Kultura-Społeczeństwo-Edukacja", "Pedagogika Szkoły Wyższej", "Nauczyciel i Szkoła","Kognitywistyka i Media w Edukacji"), literackich (w "Nestor") oraz ponad 76 publikacji popularno-naukowych. Zainteresowania badawcze oscylują wokół pedagogii Joanny Kulmowej, Janusza Korczaka, „Tanatopedagogiki", Józefa Tischnera, Michel Foucaulta, Jana Pawła II, badań biograficznych oraz problematyki wyższej edukacji.

Zobacz również:

Książka Ostatniego zeżrą psy Sławomira Nieściura Elżbieta Rogalska 2019