Książka Wielkie Kłamstewka Liane’y Moriarty blog Elżbieta Rogalska 2021

 

Niesamowicie wciągająca książka. Wydarzenia aż płyną, chce się czytać dalej i dalej… Chyba aż ją kupię sobie! Cudowna, szczególnie, że zazwyczaj nie lubię tego typu książek, a tu jednak! Ma to coś… Akcja tak zbudowana, że nie można się oderwać nawet na moment, ponieważ chce się dowiedzieć co będzie dalej i co najważniejsze w tej książce: Co się stało i kto to zrobił, jak do tego doszło i co dalej? Nie dziwię się, że powstał serial na podstawie tej książki – nie oglądałam więc nie będę mówić czy fajny czy może psuje książkę.

Ah! Madeline przypominała mi czasami mnie… Zdecydowanie poza ubiorem! Mam na myśli charakter, czyli postawę waleczną wobec Mam Pazi, w moim przypadku wobec strasznych osób nękających cudowne aniołki – tak ostatnio przestałam udawać, że czegoś nie widzę i zaczęłam bronić to co jest warte obrony. Hmm ciekawe, w sumie, może dlatego tak mi się podoba ta

książka Wielkie kłamstewka Liane Moriarty?

Stpehen King pisze o niej: „Piekielnie dobra książka. Śmieszna i straszna”. Zdecydowanie zgadzam się z tą opinią. Pokazuje jak zachodnia część społeczeństwa uwielbia kłamać i rozrabiać w najdrobniejszych kwestiach życia codziennego.

Książka Wielkie kłamstewka Liane Moraiarty

ukazuje ludzką zawiść, chęć zemsty, potargane psychiki ludzkie i zakłamanie społeczeństwa Amerykańskiego które uśmiecha się a myśli coś innego. Myślę, że i do naszego kraju powoli dociera podoba mentalność.

Dla mnie ogromnym plusem

książki Wielkie Kłamstewka Liane Moriarty

jest postać Madeline wobec nowo przybyłej Jane i jej synka Zyggiego. Takie biedne, przestraszone „szare myszki” potrzebują kogoś w rodzaju tej bohaterki, która traktuje Jane jak młodszą siostrę, ratuje ją z przeróżnych opresji, nawet z zapomnienia brystolu na "drzewo rodzinne" do przedszkola. Myślę, że ta książka podoba mi się też dlatego, że jest nieco o dzieciach i o tym, że dzieci też mogą kłamać z różnych pobudek. Zresztą jest na ten temat naukowa książka: Kłamstwo dzieci.

Podsumowując zdecydowanie polecam

książkę Wielkie kłamstewka Liane Moriarty

. Świetnie poprowadzona charakteryzacja psychologiczna bohaterów. Akcja goni akcję. Łakniemy się dowiedzieć kto skrzywdził Amabellę i co to za morderstwo? Bo książka rozpoczyna się od zagadkowego morderstwa, które odkrywamy dopiero na koniec.

Zobacz również:

Książka Czyjaś Córka David’a Bell’a Elżbieta Rogalska 2020

Książka Zniknięcie Annie Thorne C.J. Tudor Elżbieta Rogalska 2019

 

   Kup Tekst ode mnie

 

Książka Poetka i paidia. O muzie dziecięcej Joanny Kulmowej Urszuli Chęcińskiej Elżbieta Rogalska 2021

 

„Poetka i paidia. O muzie dziecięcej Joanny Kulmowej” Urszuli Chęcińskiej była habilitacją wspomnianej uczonej Uniwersytetu Szczecińskiego. Osobiście uznałam książkę w ocenie lubimyczytac 10/10. Jest to zbiór rozważań Joanny Kulmowej poddanych literaturoznawczemu poglądowi Urszuli Chęcińskiej. Dawno nie czytałam tak pięknego stylu literackiego – zwłaszcza w książce naukowej. Niektórzy pewnie będą zarzucać, że przecież rozprawy naukowe to nie powieści fikcyjne. Uważam, że skoro rozważania naukowe i tak zostały zamieszczone w tej książce, to nie wiem czemu miałby przeszkadzać taki literacki styl?

Książka Poetka i paidia. O muzie dziecięcej Joanny Kulmowej Urszuli Chęcińskiej

opowiada o pedagogicznych walorach utworów literackich Joanny Kulmowej. Autorka rozprawy habilitacyjnej wprawnie analizuje fragmenty albo całe utwory poetyckie w odniesieniu do pedagogiki oraz literaturoznawstwa. Osobiście odniosłam wrażenie, że książka ta bardziej analizuje utwory poetki ze Strumian w sposób literaturoznawczy, chyba w okresie jej powstawania autorka była bardziej związana z Instytutem polonistyki niż pedagogiki. Jednakże można też znaleźć odniesienia pedagogiczne.

Książka Poetka i paidia. O muzie dziecięcej Joanny Kulmowej Urszuli Chęcińskiej

jest bogata w nieznane wcześniej rozmowy z Joanną Kulmową. Jest to ogromny walor, który dla mnie był bardzo przyjemnym dodatkiem – dlatego warto czytać też przypisy w książkach. Na końcu całej rozprawy habilitacyjnej autorka zamieszcza znane w tym czasie, a był to rok 2007, utwory Joanny Kulmowej – dzięki czemu czytelnik może sobie wypożyczyć lub kupić cały dorobek literacki poetki ze Strumian, wiedząc czego szukać. Pewnie to za sprawą bogatego życiorysu Joanny Kulmowej, jej artyzmu duszy i nietuzinkowych pomysłów.

Książka Poetka i paidia. O muzie dziecięcej Joanny Kulmowej Urszuli Chęcińskiej

jest monografią omawiającą przede wszystkim aspekt dziecięcości w utworach poetki ze Strumian. Joannę Kulmową przypisuje się przede wszystkim jako autorkę piszącą dla dzieci. Jednakże Joanna Kulmowa tak jak niegdyś poeci z czasu oświecenia, przekazywała walory świata dorosłego, z tym że dodając je  z punktu widzenia dziecka. Myślę, że jest to kluczowa wartość, która została rozpoznana przez dr hab. Urszulę Chęcińską.

Zobacz również:

Książka Tak wygląda prawdziwa poetka, podciągnij się! Listy pod redakcją Urszuli Chęcińskiej Elżbieta Rogalska 2020

Kunstmann wymyślił sobie Kulmową Urszula Chęcińska Marek Zybura 2017

Recenzyjka "Joanna Kulmowa wobec świata literatury" U. Chęcińska (red.) Elżbieta Rogalska 2017

 

   Kup Tekst ode mnie

 

Książka Jak wytresować lorda. O elitarnych szkołach z internatem Alex’a Renton’a Elżbieta Rogalska 2021

 

To bardzo smutna historia. Została ona przedstawiona w formie reportażu. Opisuje faktyczne wydarzenia wraz z cytowaniem prawdziwych wypowiedzi. Zawsze myślałam, że te elitarne szkoły w rodzaju Eton kładą nacisk na naukę. Tymczasem okazuje się, że kładą nacisk na coś zupełnie innego. Muszę podkreślić, że w książce problem szkół z internatem zawarto informacje tylko ze szkół z Wielkiej Brytanii. Zatem nie mogę tego uogólnić również na pozostałą część świata. Będzie spojler!

Książka Jak wytresować lorda. O elitarnych szkołach z internatem Alex’a Renton’a

jest z 2020 roku. Autor postarał się o wnikliwe badanie Szkół z Internatem w Wielkiej Brytanii. Okazało się, że szkoły te nie uczą zbyt dobrze: zwłaszcza rachowania, logicznego myślenia czy racjonalizmu. Osoby wyposażone w dobre ciało, mające predyspozycje do sportu, są w tego typu szkołach bardzo faworyzowane. To właśnie sport jest przewodnim elementem tworzącym ranking, innego wytłumaczenia nie widzę. Skoro przedstawiono w książce ilość godzin na poszczególne gatunki: humanistyczne, ścisłe, sport; przy czym na te ostatnie przeznaczono 3 razy więcej czasu niż na dwa wcześniejsze razem wzięte.

Książka Jak wytresować lorda. O elitarnych szkołach z internatem Alex’a Renton’a

przedstawia również kłopotliwy fakt pochodzący z internatów przy Szkołach, szczególnie Zespołach Szkół. Otóż większość personelu z Eton, zarówno wśród wychowawców jaki nauczycieli, okazała się być pedofilami. O ile mężczyzn wykorzystywano seksualnie, o tyle w kobiecych wersjach takich szkół, bo szkoły te były podzielone w Wielkiej Brytanii na płcie uczniów, krzywdzono je odzierając z godności i traktując przedmiotowo, a nawet gorzej niż przedmiot.

Prawdę mówiąc po przeczytaniu

książki Jak wytresować lorda. O elitarnych szkołach z internatem Alex’a Renton’a

nabrałam strachu wobec faktu, że z Eton wyszło najwięcej angielskich sław politycznych: prezydentów, premierów… ale też sławnych pisarzy i humanistów. Przeraziła mnie też wizja rodzin nowobogackich, wśród których dominował trend oddawania dzieci pod opiekę do szkół z internatem, pomimo zamieszkiwania nieopodal szkoły.

Właśnie ten aspekt tak szybkiego przecięcia więzi rodzinnej jest bardzo tragiczny w skutkach dla dzieci.

W książce Jak wytresować lorda. O elitarnych szkołach z internatem Alex’a Renton’a

przedstawiono wizję rodzin, które oddają pod opiekę do obcych, przecież, ludzi swoje dzieci i to już  w wieku nawet 8 lat. Dziecko w tym wieku naprawdę nie wie co go czeka w życiu. Nie dziwię się więc, że padało ofiarą wielu krzywd. Dodatkowo w Wielkiej Brytanii w szkołach z internatem zatrudniano osoby nie mające wykształcenia pedagogicznego, a niekiedy żadnego. Właściwie nie dokonywano wiec żadnej selekcji: to naprawdę tragiczne! Przecież pedofilia była znana od zarania dziejów. Jak więc można było dopuścić do dzieci osoby bez kwalifikacji? Rozumiem, że kopać dołki na ulicy, czy rowy w trawach albo do pomagania przy budowie zatrudnia się osoby bez kwalifikacji ale jak można nawet do budowy brać osobę bez kwalifikacji, i przydzielić jej większe zadanie niż kopanie dołków? A co dopiero wybrać takie osoby bez kwalifikacji do opieki nad dziećmi?

W książce Jak wytresować lorda. O elitarnych szkołach z internatem Alex’a Renton’a

widać również, że pomimo wszystkich tych krzywdzących sytuacji, osoby wychodzące ze szkół z internatem, np. z Eton, i tak radziły sobie w życiu, a nawet radziły sobie ponad przeciętnie. Osiągały one niebywałe sukcesy życiowe. Jak dla mnie wniosek ten jest zarówno przykry jak i pozytywny. Ponieważ mówi o tym, że człowiek potrafi się podnieść po każdej katastrofie, a nawet wynieść z niej korzyści dla siebie. Jednakże mówi też o tym, że być może krzywdzenie człowieka powoduje jego pomyślność życiową. Mam jednak nadzieję, że to tylko zbieg okoliczności, a patrząc na to, że uczniowie tych szkół byli zamożni, to może też po prostu mieli we krwi przedsiębiorczość, która pomagała im by ich życie przebiegało w późniejszym okresie, tak komfortowo. Oczywiście z wyjątkami, są wyjątki które pokazują na tragiczne losy takich osób. Osoby te nie mogły znaleźć partnerów, pomimo, że byli kochani, jak określa autor takie zachowanie: „nie byli zdolni do miłości”.

Zobacz również:

Książka Doktor Śmierć Stephena Kinzera Elżbieta Rogalska 2020

Książka Między linearnością a klikaniem Michała Klichowskiego Elżbieta Rogalska 2019

 

   Kup Tekst ode mnie

 

Książka Tragedia na Przełęczy Diatłowa. Historia bez końca Alice Lugen Elżbieta Rogalska 2021

 

Czytałam już książkę na temat tej okropnej tajemnicy, oglądałam też filmik na kanale YouTube Stanowo w dziale kryminalnie. Dzisiaj zaprezentuję nową pozycję wydawniczą w tym temacie z wydawnictwa Czarne, z roku 2020, więc jest to nowość, odświeżająca starą historię, która jeszcze nie została wyjaśniona.

Okładka książki Tragedia na Przełęczy Diatłowa. Historia bez końca Alice Lugen

wskazuje, że jest to sprawa archiwalna, widzimy na niej czarno białe zdjęcie turystów na śniegu, podczas szykowania miejsca na spoczynek. W śniegu spoczynek jest trudno przygotować, trzeba umiejętnie zrobić podłoże pod namiot, tak aby samemu nie przesiąknąć mokrym śniegiem, tak żeby śnieg nie zapadł się pod naszym ciężarem. A pamiętać trzeba, że drużyna Diatłowa liczyła co najmniej 9 osób, a prawdopodobnie było ich 11. Reszta kadru to wystające kawałki krzewów oraz śnieg i nad nim kawałek nieba z widokiem na góry w śniegu. Na okładce widać czarne napisy informujące kto jest autorem i dużo większe czerwone napisy z tytułem książki.

Książka Tragedia na Przełęczy Diatłowa. Historia bez końca Alice Lugen

to zbiór faktów. Nie tylko faktów na temat całej sprawy, tajemnicy śmierci turystów ale też na temat samych turystów sprzed wyruszenia na wyprawę. W niej można znaleźć również informacje jak przygotować dobre posłanie na śniegu, pod namiot. Co trzeba zabrać ze sobą żeby nie zginąć. Wskazuje również jak ważny jest dobór różnorodnych charakterów do takiej wyprawy.

Książka Tragedia na Przełęczy Diatłowa. Historia bez końca Alice Lugen

zaczyna się od podania informacji na temat prokuratora, który uparcie chciał rozwikłać zagadkę, a którą to trudno rozwikłać ze względu na polityczne niesnaski. Następnie autorka przedstawia Uniwersytet w Rosji i ówczesną politykę gospodarczo-demograficzną tego kraju, informując, że władza nie chciała żeby młodzież naśladowała swoich zachodnich kolegów, głównie z Ameryki, żeby nie spędzała czasu tylko na konsumowaniu. Władza partii komunistycznej pragnęła żeby młodzież z Rosji osiągała trudne rzeczy, jakimi są wspinaczki górskie. Rozwinęła więc silnie koła turystyczne na uniwersytecie, z czasem dając różnorodne medale i odznaczenia za osiągniecia w tej dziedzinie dla swoich studentów. Tam właśnie zrekrutowali się Diatłowcy.

Następnie w

książce Tragedia na Przełęczy Diatłowa. Historia bez końca Alice Lugen

dowiadujemy się jakie były życiorysy Diatłowców: Diatłow Igor, Doroszenko Jurij, Dubinina Ludmiła, Kolewatow Aleksander, Kołmogorowa Zinaida, Kriwoniszczenko Gieorgij, Słobodin Rustem, Thibeaux-Brignolle Nikołaj i Zołotariow Siemion. Wszyscy studiowali na Politechnice Uralskiej. W kolejnym etapie książka ukazuje jak turyści przedzierali się na szczyt Otortenu w Uralu Północnym, w roku 1959. Na koniec przedstawione są różne wizje tego jak doszło do tragedii. Nie brakuje też krytyki polityki rosyjskiej, która zdaniem autorki mogła tuszować prawdziwe wydarzenia tamtej nocy.

Zobacz również:

Książka Przełęcz Diatłowa. Tajemnica dziewięciorga Anny Matwiejewnej Elżbieta Rogalska 2020

Książka Archiwum Stiega Larssona Jana Stocklassy Elżbieta Rogalska 2019

 

   Kup Tekst ode mnie

 

Książka Nie ufam już nikomu Klaudii Muniak Elżbieta Rogalska 2021

W ten piękny świąteczny czas życzę wam dużo spokoju, radości i czasu wypoczynkowego z książką. Tym razem wylosowałam ciekawą książkę z punktu widzenia psychologii. Myślę, że młodzież nie zdaje sobie często sprawy z tego, jak ich zachowanie wpływa na innych ludzi. Szczególnie ładnie widać to zagadnienie w filmie Sleepers z 1991 roku. Jak to się mówi temat rzeka, więc zapraszam na recenzje książki, którą oceniam na mocne 7/10 w skali lubimyczytac. W dzisiejszych czasach trudno złapać balans między zapomnianą ostrożnością wobec obcych a ogłaszaną wszem i wobec otwartością na inne i obce.

Trzymająca w napięciu powieść o aplikacji medycznej, zbiegach okoliczności i miłości. W moim odczuciu ma przestrzegać przed zbytnim ufaniem obcym, choć może znanym nawet wiele lat osobom postronnym, tzn. nie będącym rodziną krew z krwi. Naprawdę trzyma w napięciu więc 300 stron mija jak biczem strzelił, czyli bardzo szybko.

Na początku, gdy czytałam

książkę Nie ufam już nikomu Klaudii Muniak

, myślałam, że rozdziały Teraz oraz rozdziały Wtedy, pisane w pierwszej osobie, pochodzą od jednej bohaterki. Dopiero na koniec uzmysłowiłam sobie, że to dwie różne osoby. Nie będę w tej kwestii zdradzać szczegółów, bo wówczas nie byłoby tej tajemnicy, która tak wciąga.

Ogólna fabuła

książki Nie ufam już nikomu Klaudii Muniak

jest taka: Są sobie dwie dziewczyny, których splotło wydarzenie, zbieg okoliczności. Później ten zbieg okoliczności zaczyna być kontrolowany. Wszystkiego domyśla się mama jednej z nich ale nie wiadomo czemu nie stawia na swoim zbyt uparcie, a mogłaby zaoszczędzić sporo stresu swojej córce. Jedna z tych dziewczyn ma rzekomą Depresją Poporodową, więc wszczepiono jej nowoczesny chip, podłączony do aplikacji w telefonie, który dawkuje jej leki przeciw depresji. Dziewczyna ta jednak czuje się coraz gorzej, zamiast lepiej: ma halucynacje, natręctwa, ogólnie choroby kompulsywno-obsesyjne. Dziwi się sama sobie, ponieważ wcześniej wszystko się jej układało, ma kochającego męża i dobrze płatną pracę w której z nim pracuje. Marzenie każdej współczesnej kobiety. Jednakże stwierdzono u niej, że ma rzekomo Depresję poporodową ale czy na pewno? Kto chciał żeby przyjmowała leki? Czy to był dobry pomysł? A może dano jej za małe dawki i czy aby na pewno w ogóle ich potrzebowała? I co z dzieckiem? Na te pytania i wiele więcej odpowiecie sobie sami, gdy przeczytacie całość.

Książka Nie ufam już nikomu Klaudii Muniak

nie jest jakaś wyjątkowa literacko. Uważam, że to książka z dobrze poprowadzoną akcją. Jednak pod względem literackim czy językowym jest przeciętna. Taka książka na góra dwa wieczory. Jednakże nie zmienia to faktu, że wybrany temat jest ważny i został zaprezentowany dość dynamicznie, nie nuży i dzięki temu na pewno trafi do większego grona odbiorców.

 

Zobacz również:

Książka Nie szukaj mnie Clare Mackintosh Elżbieta Rogalska 2019

Książka Czyjaś Córka David’a Bell’a Elżbieta Rogalska 2020

 

   Kup Tekst ode mnie