Książka Przewóz Andrzeja Stasiuka Elżbieta Rogalska 2021

 

Andrzeja Stasiuka bardzo cenię. Nie tylko ze względu na kunszt pisarski. Kiedyś wysłałam wiersz na konkurs i dostałam jego książkę pt. „Fado”, którą przeczytałam jednym tchem; było to w zamierzchłych czasach, miałam ok. 12-13-14 lat. Wiersze piszę od szkoły podstawowej, po dziś dzień i tak się złożyło, że właśnie za ich sprawą odkryłam Andrzeja Stasiuka. Później zlikwidowano bibliotekę na mojej dzielnicy, więc nie miałam gdzie wypożyczać jego kolejnych książek, a teraz mam zamiar nadrobić, ponieważ niedawno wybudowano ponownie tą samą bibliotekę: Filia numer 7 w Szczecinie. Przejdźmy jednak do książki pt. „Przewóz” Andrzeja Stasiuka, w końcu to o niej ma być ta notka.

Książka Przewóz Andrzeja Stasiuka

jest doskonałą narracją pod względem konstrukcji zdań. Uwielbiam takie połączenie konkretu z literackością. Mam tutaj na myśli to, że autor nie rozpisuje wielokrotnie złożonych zdań ale krótkimi zdaniami opisuje, w sposób naprawdę szczegółowy, to co widzi. Tym samym czytelnik widzi zdarzenia tak, jakby sam w nich uczestniczył. U Andrzeja Stasiuka uwielbiam to, że zna tak wiele nazw drzew, roślin, traw, rzeczy, które widzi albo, które dodaje do swoich powieści. Piszę, że dodaje, bo kiedyś Stasiuk powiedział, w jednym z wywiadów, że tworzy literaturę reportażu fikcyjnego, ponieważ to czego nie pamięta, dopisuje sobie z wyobraźni.

Książka Przewóz Andrzeja Stasiuka

jest opowieścią melancholijną, oddziałującą mocno na zmysły czytelnika. Okrucieństwo wojny, w której autor uczestniczył, miesza się z obcowaniem z naturą. Naturą nie byle jaką, ale ze zwierzętami i roślinami. Te pierwsze bardzo doskwierają ciemiężonym przez Niemcy i Rosjan, Polakom i Żydom oraz innym narodowościom, w roku 1941. Cała powieść skonstruowana jest na zapachu, który nieodparcie przywodzi na myśl brud, pot i fekalia. Właściwie to tytułowy przewoźnik, wozi na płytkiej łódce osoby, z jednego brzegu na drugi, po rzece złożonej z trupiej kanalizacji. Wyprowadza ludzkość od Niemców do Rosjan i od Rosjan do Niemców, po bagnach, w których, ten korowód, grzęźnie i ze strachem oczekuje na „wyzwolenie”. Narratorem jest główny bohater, który dostrzega farsę – ani na tym brzegu, ani na tamtym brzegu, nie ma spokoju.

Książka Przewóz Andrzeja Stasiuka

to opowieść wojenno–wspomnieniowa. Bardzo lubię w utworach tego autora nastrój melancholiczny, obrazujący mijane krainy, krajobrazy, rzeczy, ludzi, zwierzęta, dawne wydarzenia. Wszystko ładnie obleczone w metafory, rytm, dialogi. Wszystko jest sprawnie urywane w krótkich zdaniach, które tym bardziej obrazują dziejące się sprawy. Dają czytelnikowi do myślenia i sprawiają, że sam sobie dopowiada pewne elementy rzeczywistości. Wspomnienia te powiązane są też z fikcją literacką. Stasiuk prowadzi więc czytelnika w podróż w głąb ludzkich pytań o istnienie i rację bytu, są to więc pytania egzystencjalne, które towarzyszą bohaterom, szczególnie głównemu od pierwszej do ostatniej kartki powieści.

Zobacz również:

26/52BookChallange: Podróż pociągiem ze wspomnieniami czyli A. Stasiuk i Fado Elżbieta Rogalska 2016

Kunstmann wymyślił sobie Kulmową Urszula Chęcińska Marek Zybura 2017

Książka Gertruda Hermanna Hessego Elżbieta Rogalska 2020

 

    Kup Tekst ode mnie