Recenzyjka "Teoretyzowanie komunikacji" Emanuel Kulczycki
Emanuel Kulczycki przedstawia wizję zagranicznego "kolegi po fachu" Roberta T. Craiga. Przetłumaczył on jego książki, artykuły na język polski i odniósł jego twierdzenia do swojego pomysłu na stworzenie odrębnej dziedziny komunikacji w ramach nauki. Emanuel Kulczycki to filozof, dlatego filozofii w całej książce nie brakuje. To oznacza również, że niektóre twierdzenia są mało zrozumiałe - ale, in plus, autor za jakiś czas podsumowuje lub "Innymi słowy" opisuje zawiłe wątki. Brakuje mi większej ilości tabel, schematów, w całym tekście jest tylko 1 własna autora oraz 2 Craiga - dlatego nie arcydzieło ale wybitna. Sądzę, że każdy by ją zrozumiał, po przeczytaniu omówień, nawet jeśli wcześniej nic by nie rozumiał.
Jak książka prezentuje się w sieci?
"Celem tej książki jest próba wskazania podstawowych warunków niezbędnych do wypracowania filozoficznego gruntu dla refleksji nad procesem komunikacji oraz rozważań nad statusem dyscyplinarnym odnośnej refleksji. Realizacja tego przedsięwzięcia wymaga już na wstępie postawienia jasnej i wyraźnej tezy głoszącej, iż refleksja nad procesem komunikacji dopiero wtedy może osiągnąć status autonomicznej dyscypliny akademickiej, gdy będzie uprawiana w perspektywie praktycznej jako jedna z dyscyplin praktycznych. Źródłem postawienia takiej tezy jest niezgoda na sposób ujmowania odnośnej refleksji i jej statusu w ramach nauk(i) o komunikacji. Mowa mianowicie o sytuacji, w której głosimy istnienie samodzielnej dyscypliny naukowej reflektującej nad procesem komunikacji jedynie na bazie założenia, iż wiele subdyscyplin w ramach swoich badań podejmuje zagadnienie komunikacji międzyludzkiej. Brak akceptacji powyższej przesłanki wynika przede wszystkim z braku podejmowania w ramach nauki o komunikacji samoświadomej refleksji metodologicznej, co powoduje natomiast utrzymywanie się wielu sprzecznych poglądów i twierdzeń. To, co badacze określają mianem refleksji komunikacyjnej bądź komunikologicznej, nie stara się szukać swojego ugruntowania. Nie chodzi oczywiście o jakieś transcendentalne, poza kulturowe warunki istnienia praktyk komunikacyjnych, lecz o metodyczną refleksję nad sposobem istnienia komunikacji w ramach kultury oraz refleksji nad narzędziowym charakterem odnośnych praktyk. Książka ta włącza się w trwającą dyskusję dotyczącą problemu dyscyplinarności badań nad komunikacją. Dla polskiego Czytelnika, który nie miał sposobności zapoznania się z publikacjami anglojęzycznymi na ten temat, umiejscowienie tej kwestii na „mapie współczesnej myśli humanistycznej” może być problematyczne, gdyż wśród polskich badaczy podejmujących explicite problem praktyk komunikacyjnych w ramach nauki o komunikacji ciężko odnaleźć nie tylko odniesienie do tego zagadnienia, ale przede wszystkim próbę nawiązania świadomej dyskusji.". Opis pochodzi ze strony books google
Trudno sobie wyobrazić komunikację bez praktyki. Zazwyczaj to właśnie komunikacja czy jawna w postaci mowy, czy ukryta w postaci znaków pisanych czy wykonywanych poprzez gesty, zawsze jest to komunikacja praktyczna. Emmanuel Kulczycki w książce Teoretyzowanie komunikacji dokonuje próby nadania fundamentów filozoficznych pod komunikację. Aż trudno uwierzyć, że do tej pory w Polsce jeszcze nikt się tego nie podjął. Refleksja nad komunikacją jest niezbędnym elementem do świadomego operowania porozumiewaniem się międzyludzkim, a niedługo myślę, że też między rzeczami typu sztucznej inteligencji. Szczególnie, że przecież od dawna człowiek komunikuje się z komputerem. Czy stworzyć odrębną dyscyplinę ku realizacji tego pomysłu? Po przeczytaniu tej książki można odnieść wrażenie, że dyscyplina mogłaby powstać, po to żeby poznać komunikowanie się człowieka na przestrzeni dziejów.
Jak książka prezentuje się w sieci?
"Celem tej książki jest próba wskazania podstawowych warunków niezbędnych do wypracowania filozoficznego gruntu dla refleksji nad procesem komunikacji oraz rozważań nad statusem dyscyplinarnym odnośnej refleksji. Realizacja tego przedsięwzięcia wymaga już na wstępie postawienia jasnej i wyraźnej tezy głoszącej, iż refleksja nad procesem komunikacji dopiero wtedy może osiągnąć status autonomicznej dyscypliny akademickiej, gdy będzie uprawiana w perspektywie praktycznej jako jedna z dyscyplin praktycznych. Źródłem postawienia takiej tezy jest niezgoda na sposób ujmowania odnośnej refleksji i jej statusu w ramach nauk(i) o komunikacji. Mowa mianowicie o sytuacji, w której głosimy istnienie samodzielnej dyscypliny naukowej reflektującej nad procesem komunikacji jedynie na bazie założenia, iż wiele subdyscyplin w ramach swoich badań podejmuje zagadnienie komunikacji międzyludzkiej. Brak akceptacji powyższej przesłanki wynika przede wszystkim z braku podejmowania w ramach nauki o komunikacji samoświadomej refleksji metodologicznej, co powoduje natomiast utrzymywanie się wielu sprzecznych poglądów i twierdzeń. To, co badacze określają mianem refleksji komunikacyjnej bądź komunikologicznej, nie stara się szukać swojego ugruntowania. Nie chodzi oczywiście o jakieś transcendentalne, poza kulturowe warunki istnienia praktyk komunikacyjnych, lecz o metodyczną refleksję nad sposobem istnienia komunikacji w ramach kultury oraz refleksji nad narzędziowym charakterem odnośnych praktyk. Książka ta włącza się w trwającą dyskusję dotyczącą problemu dyscyplinarności badań nad komunikacją. Dla polskiego Czytelnika, który nie miał sposobności zapoznania się z publikacjami anglojęzycznymi na ten temat, umiejscowienie tej kwestii na „mapie współczesnej myśli humanistycznej” może być problematyczne, gdyż wśród polskich badaczy podejmujących explicite problem praktyk komunikacyjnych w ramach nauki o komunikacji ciężko odnaleźć nie tylko odniesienie do tego zagadnienia, ale przede wszystkim próbę nawiązania świadomej dyskusji.". Opis pochodzi ze strony books google
Trudno sobie wyobrazić komunikację bez praktyki. Zazwyczaj to właśnie komunikacja czy jawna w postaci mowy, czy ukryta w postaci znaków pisanych czy wykonywanych poprzez gesty, zawsze jest to komunikacja praktyczna. Emmanuel Kulczycki w książce Teoretyzowanie komunikacji dokonuje próby nadania fundamentów filozoficznych pod komunikację. Aż trudno uwierzyć, że do tej pory w Polsce jeszcze nikt się tego nie podjął. Refleksja nad komunikacją jest niezbędnym elementem do świadomego operowania porozumiewaniem się międzyludzkim, a niedługo myślę, że też między rzeczami typu sztucznej inteligencji. Szczególnie, że przecież od dawna człowiek komunikuje się z komputerem. Czy stworzyć odrębną dyscyplinę ku realizacji tego pomysłu? Po przeczytaniu tej książki można odnieść wrażenie, że dyscyplina mogłaby powstać, po to żeby poznać komunikowanie się człowieka na przestrzeni dziejów.
Elżbieta Rogalska Absolwentka pedagogiki Uniwersytetu Szczecińskiego. Członek Pracowni Badań nad Twórczością Joanny Kulmowej. Rektorskie stypendium Uniwersytetu Szczecińskiego uzyskała w latach 2015-2017, Stypendium dla najlepszych doktorantów w latach 2018-2020. Autorka Publikacji naukowych (w "Qualitative Inquiry", "Kultura-Społeczeństwo-Edukacja", "Pedagogika Szkoły Wyższej", "Nauczyciel i Szkoła","Kognitywistyka i Media w Edukacji"), literackich (w "Nestor") oraz ponad 76 publikacji popularno-naukowych. Zainteresowania badawcze oscylują wokół pedagogii Joanny Kulmowej, Janusza Korczaka, Edukacji Artystycznej, „Tanatopedagogiki", Józefa Tischnera, Michel Foucaulta, Jana Pawła II, badań biograficznych, autoetnografii oraz problematyki wyższej edukacji. https://orcid.org/0000-0001-7529-315X
Zobacz również:
