Z książką ci do twarzy 5 "Etnografia Wizualna w badaniach i praktyce pedagogicznej" Elżbieta Rogalska

Oki, oki wiem że męczę was tą książką ale jest naprawdę wyjątkowa "Etnografia wizualna w badaniach i praktyce pedagogicznej" autorstwa Justyny Nowotniak. Idealna dla miłośników przestrzeni, fotografii i ewaluacji.  Miejsce idealne dla książki, która zmienia życie - czyli serce ;) co prawda schowane ale cóż, nie to jest istotne. 

Z dedykacją dla mojej promotor na licencjacie Justyny Nowotniak - książka mi służy i jest wzmocnieniem w codziennym życiu. Dziękuje teraz tak już "tłumnie" i publicznie ;)

autor: Elżbieta Rogalska: z wykształcenia technik informatyk, pedagog. Pracuje jako copywriter - content marketer. 

Pedagog, technik informatyk. Publikowała na łamach: "Edukacja i Dialog", "Nestor" i licznych portalach edukacyjnych i poetyckich.

Zajmuje się tematyką:  Przywództwem w edukacji, Tanatopedagogiką, Ciszą w życiu i twórczości Janusza Korczaka, Sytuacją Szkoły Wyższej w Polsce, Michelem Foucaultem, Reportażem, Horrorem wampirycznym,  Mateuszem Grzesiakiem, Justyną Nowotniak, e-commerce, content-marketing, SEO.

Fanpage bloga Elżbieta Rogalska

Czytanie świata przez dziecko w XXI wieku Elżbieta Rogalska

Czytanie świata przez dziecko w XXI wieku

            Czytanie zdaje się być archaiczną umiejętnością dawnego sposobu spędzania czasu przez ludzkość. Wiele rodziców i nauczycieli zapomina jak ważne jest czytanie w życiu człowieka. Skupiają się na umiejętnościach praktycznych, na najnowszej technologii i ciągłej dynamiki zmieniającego się świata. Koniec końców trzeba być na bieżąco z najnowszymi trendami, aby nie zagubić się w ciągłym ruchu współczesności. Rzeczywistość być może odbiega od wyobrażeń jakie narzucała szkoła uczniom w dawnych czasach. Nikt nie ma wątpliwości, że należy dzieciom czytać[1]. Jednak nie koniecznie wiadomo co robić i jak wprowadzić elementy czytania, by dziecko rozwijało się, jak dostosować poziom tekstu do umiejętności czytelniczych dziecka – każdego oddzielnie, w klasie. Dorota Klus-Stańska przytacza wyniki ku temu prowadzonych badań:

"Przez długie miesiące wielu uczniów w polskich szkołach przechodzi żmudne ćwiczenia związane z poznawaniem liter, mimo że wcześniej nauczyli się czytać. Z badań B. Murawskiej wynika, że ponad połowa pierwszoklasistów już we wrześniu dobrze radzi sobie z czytaniem trudnych nawet tekstów, zawierających wyrazy wielosylabowe, natomiast ich nauczyciele nie mają o tym pojęcia.”[2]

Nauczyciel i uczeń czytają

Główne pytanie odnosi się do tego co robić żeby w polskich szkołach żmudne ćwiczenia nie zniechęciły uczniów do czytania oraz co robić żeby nauczyciel zauważył, że dziecko już w pierwszej klasie potrafi czytać trudne teksty? Możliwe, że wynikiem takiego stanu rzeczy jest ogólny brak dostępu do książek od najmłodszych lat w domach. Ogromna rola rodziców w kształtowaniu postawy czytelniczej dziecka to dostosowanie półek z książkami do jego gabarytów i systematyczne uzupełnianie o nowe, trudniejsze książeczki. Nauczyciele natomiast według Paulo Freire: „Dlatego P. Freire (2005) z perspektywy krytycznej, akcentuje znaczenie umiejętności „czytania świata” jako podstawy pracy nauczycielskiej. Jak stwierdza w pierwszym liście do tych, którzy „odważają się być nauczycielami”, ci, którzy nauczają, nieustannie uczą się.”[3] apeluje do nauczycieli o całożyciową edukację, o nauczanie ustawiczne samego siebie. Nauczyciel, który chce zachęcić ucznia do czytania, sam powinien czytać. Spowoduje to wiedzę na temat tego, jaki poziom ma dana książka, o czym jest i czemu warto ją przeczytać oraz zwiększy możliwość, że nauczyciel zauważy etap rozwoju czytelniczego każdego dziecka w klasie. Tak jak w nauczaniu ustawicznym zadania dostosowuje się do umiejętności rozumowania ucznia, tak nauczyciel sam czytając, zauważy postępy uczniów czytających na zajęciach i dostosuje odpowiednie teksty. „Konstruowanie wiedzy w szkole” nie powinno odchodzić od standardów wymaganych w danej kulturze:

"Edukację można zrozumieć wyłącznie przez pryzmat rozumienia kultury, umysł ludzki funkcjonuje bowiem w głębokim zakotwiczeniu w kulturze, do której należy jednostka. Tworzone w umyśle pojęcia są determinowane przez kontekst kulturowy i nie ma możliwości ich konstruowania poza światem ludzkich wytworów materialnych i symbolicznych."[4]

Krótkie podsumowanie

Kulturę budują ludzie. Jaki ona będzie miała kształt, jakie będzie prezentować wartości oraz jakie treści będą modne, zależy w głównej mierze od nich samych. Wzrost czytelnictwa zależy od jego promowania na większą skalę. Wyzwanie przeczytam 52 książki w 2016 roku jest dobrym przykładem, jak realizować założenia edukacji czytelniczej. Stworzenie konkursu dla dzieci o książkach i rozmowa z nimi na ich temat, podsuwanie im ciekawej literatury, coraz trudniejszej do zrozumienia, to tylko nieliczne sposoby na to jak wzbudzić w dziecku „czytanie świata” w XXI wieku.

Bibliografia:

Czerepaniak-Walczak, M. Ile techne, ile praxis? W poszukiwaniu koncepcji praktyki jako elementu kształcenia nauczycielskiego profesjonalizmu, w: „Teraźniejszość-Człowiek-Edukacja” nr 3/2012.

Klus-Stańska, D. Konstruowanie wiedzy w szkole, Wydawnictwo UWM, Olsztyn 2002.

Klus-Stańska, D. Nowicka, M. Sensy i bezsensy edukacji wczesnoszkolnej, Wydawnictwo WSiP, Warszawa 2005.

Molicka, M. Baśniowa terapia, w: „Psychologia w szkole” nr 4/2005.

---

[1] M. Molicka, Baśniowa terapia, w: „Psychologia w szkole” nr 4/2005, s.63.

[2] D. Klus-Stańska, M. Nowicka, Sensy i bezsensy edukacji wczesnoszkolnej, Wydawnictwo WSiP, Warszawa 2005,s. 14.

[3] M. Czerepaniak-Walczak, Ile techne, ile praxis? W poszukiwaniu koncepcji praktyki jako elementu kształcenia nauczycielskiego profesjonalizmu, w: „Teraźniejszość-Człowiek-Edukacja” nr 3/2012.

[4] D. Klus-Stańska, Konstruowanie wiedzy w szkole, Wydawnictwo UWM, Olsztyn 2002, s. 13.

autor: Elżbieta Rogalska: z wykształcenia technik informatyk, pedagog. Pracuje jako copywriter - content marketer. 

Pedagog, technik informatyk. Publikowała na łamach: "Edukacja i Dialog", "Nestor" i licznych portalach edukacyjnych i poetyckich.

Zajmuje się tematyką:  Przywództwem w edukacji, Tanatopedagogiką, Ciszą w życiu i twórczości Janusza Korczaka, Sytuacją Szkoły Wyższej w Polsce, Michelem Foucaultem, Reportażem, Horrorem wampirycznym,  Mateuszem Grzesiakiem, Justyną Nowotniak, e-commerce, content-marketing, SEO.

Fanpage bloga Elżbieta Rogalska

Pragnienie bezpieczeństwa #Afirmacja 1 Elżbieta Rogalska

Hej tu Ela

Mam dzisiaj urodziny i postanowiłam podzielić się z wami czymś wyjątkowym, czym są Afirmacje.

Człowiek potrzebuje poczucia bezpieczeństwa. Psychologia zbadała działanie mózgu, który można wspomóc na wiele sposobów. Afirmacje to sposób na pobudzenie podświadomości do działania w określonym kierunku. Istniej kilka praw umysłu człowieka - w psychologi. Jedno z tych praw to prawo przyciągania. Właśnie nim posługują się afirmacje. Mają za zadanie przyciągnąć do siebie to co afirmujemy. Afirmacje pisze się w określony sposób. O to przykład afirmacji do poczucia bezpieczeństwa:

Akceptuję niespotykane rzeczy i  wszystkie pozytywne zmiany w całym swoim życiu

To jedno zdanie powtarzane sobie kilka razy 20-30 to afirmowanie poczucia bezpieczeństwa. Niektórym ludziom pomaga, na innych nie działa, ale potwierdzone naukowo jest, że taka konstrukcja zdania trafia do podświadomości człowieka. Dzieje się tak, bo nasz mózg może za jednym razem pomyśleć tylko jedną rzecz. Taka afirmacja odgania złe myśli i przyciąga myśli akceptujące, poprawiające poczucie bezpieczeństwa. Podświadomość będzie dążyć do spełnienia powtarzanej sobie obietnicy. To jest tak jak wtedy gdy powtarzasz sobie: "Nie zdam, nie zdam" - i rzeczywiście masz problemy ze zdaniem. To samospełniająca się przepowiednia. Warto ją zastosować, bo może pomóc, a z całą pewnością nie zaszkodzi. 

autor: Elżbieta Rogalska: z wykształcenia technik informatyk, pedagog. Pracuje jako copywriter - content marketer. 

Pedagog, technik informatyk. Publikowała na łamach: "Edukacja i Dialog", "Nestor" i licznych portalach edukacyjnych i poetyckich.

Zajmuje się tematyką:  Przywództwem w edukacji, Tanatopedagogiką, Ciszą w życiu i twórczości Janusza Korczaka, Sytuacją Szkoły Wyższej w Polsce, Michelem Foucaultem, Reportażem, Horrorem wampirycznym,  Mateuszem Grzesiakiem, Justyną Nowotniak, e-commerce, content-marketing, SEO.

Fanpage bloga Elżbieta Rogalska

Dziecko to osoba, która potrzebuje innych ludzi Elżbieta Rogalska

Dziecko to osoba, która  potrzebuje innych ludzi

Człowiek to istota społeczna od urodzenia. Kiedy człowiek się rodzi widzi po raz pierwszy swoją mamę i od razu wie, że to jest jego obiekt self. Pierwsze co pielęgniarka robi, to oddaje dziecko w ręce mamy, tak żeby poczuło jej ciepło. To właśnie pierwszy znak, że dziecko jest istotą społeczną i potrzebuje bliskości innych ludzi. Dzięki zabawie, nie tylko uczy się do czego służą różne przedmioty, jak nimi manipulować, ale również uczy się zachowania społecznego, zgodnego z panującymi normami. 

Rola żłobka i przedszkola w procesie kształtowania rozwoju społecznego dziecka

Jak ogromną rolę spełniają, w życiu dziecka żłobki i przedszkola, opowie najlepiej Elizabeth Hurlock – specjalistka od lat zajmująca się rozwojem dziecka: Żłobki i przedszkola pozwalają dziecku na spotkanie innych dzieci, „Dzięki temu są one lepiej przygotowane do aktywnego uczestniczenia w życiu grupy aniżeli dzieci, których aktywność społeczna ograniczała się głównie do członków rodziny lub do dzieci z najbliższego sąsiedztwa.” (Hurlock 1985: 456)  Dziecko już wówczas nabywa kompetencje społeczne. Żłobki i przedszkola pomagają mu w lepszym rozumieniu innych ludzi. Dziecko zbiera doświadczenia w kontakcie z rówieśnikami i ma dzięki temu pewien zasób wiedzy jak inne dzieci reagują, gdy wykonuje daną czynność. W żłobku, dziecko może się nauczyć, że kiedy płacze, inne dzieci również zaczynają płakać. Podpowiada to mu, że łzy to poważny i działający element manipulacji otoczeniem. Chociaż nie ma jeszcze takiego zasobu słownictwa to doskonale potrafi to doświadczenie wykorzystać. Jest to pierwszy stopień formułowania się u dziecka jego własnej tożsamości. Tożsamość to wiedza na temat tego kim jesteśmy i co potrafimy oraz jak te umiejętności, i tą wiedzę można wykorzystać w odpowiednich sytuacjach. Wszystkie rozwojowe aspekty człowieka powinny iść w parze, dlatego rozwój społeczny jest jednym z ważniejszych elementów, napędzających inne procesy mózgowe człowieka.

Krótkie podsumowanie

Podsumowując człowiek to istota społeczna. Procesy rozwoju społecznego korelują z innymi procesami zachodzącymi w mózgu człowieka. Dziecko już w żłobku i przedszkolu uczy się adekwatnych zachowań. Zaczyna kształtować swoją tożsamość poprzez odkrywanie tego kim jest, jak działa, co może robić, co umie i w jaki sposób to wykorzystuje. Rodzą się pierwsze oznaki manipulowania innymi, chociaż póki co mniej lub bardziej świadome. Dziecko uczy się zdobywania tego co chce, za pomocą narzędzi, które odkryło.

Bibliografia:

Hurlock, E.B. Rozwój dziecka, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1985. 

autor: Elżbieta Rogalska: z wykształcenia technik informatyk, pedagog. Pracuje jako copywriter - content marketer. 

Pedagog, technik informatyk. Publikowała na łamach: "Edukacja i Dialog", "Nestor" i licznych portalach edukacyjnych i poetyckich.

Zajmuje się tematyką:  Przywództwem w edukacji, Tanatopedagogiką, Ciszą w życiu i twórczości Janusza Korczaka, Sytuacją Szkoły Wyższej w Polsce, Michelem Foucaultem, Reportażem, Horrorem wampirycznym,  Mateuszem Grzesiakiem, Justyną Nowotniak, e-commerce, content-marketing, SEO.

Fanpage bloga Elżbieta Rogalska

Wykorzystanie nowej technologii w szkole – nauczanie wyprzedzające Elżbieta Rogalska

Wykorzystanie nowej technologii w szkole – nauczanie wyprzedzające

Czym jest nauczanie adaptacyjne ?

Nauczanie adaptacyjne polega na zwiększaniu zakresu umiejętności użytkownika za pomocą automatycznego dostosowywania się materiału edukacyjnego do nawyków myślowych ucznia, czy studenta[1]. Student dostaje materiał do realizacji, który to materiał jest dopasowany do jego dotychczasowego poziomu umiejętności wykorzystywania materiałów i tworzenia z nich oddzielnych prezentacji, przedstawień, animacji, filmików. Nauczyciel zamieszcza na swojej stronie dostęp do materiałów naukowych. Uczeń pobiera te materiały, dostaje od nauczyciela temat dopasowany do aktualnych możliwości intelektualnych. Uczeń analizuje materiały, wybiera do tematu najciekawsze fragmenty. Następnie dodaje od siebie własną interpretację i tworzy prezentację. „technologia cyfrowa występuje w roli supernauczyciela i organizatora procesu uczenia się. Przykładem niech będzie tutaj nauczanie adaptacyjne”[2] Możemy więc na nauczyciela wybrać komputer, z określonym oprogramowaniem doboru poziomów, albo nauczyciela. Komputer ma te wady, że nie myśli, nauczyciel wręcz przeciwnie (przy założeniu, że rzeczywiście przykładał się do nauki). Kwestia komu ministerstwo, dyrektor, sponsor bardziej ufają: nauczycielom, czy zaprogramowanym komputerom. Koniec końców komputer nawet najbardziej profesjonalnie zaprogramowany na tworzenie unikatowych zadań, ze zwiększaniem wymogów, nie prześcignie poziomu myślenia osoby, który go stworzyła. Taki stan rzeczy sugeruje, że student czy uczeń – z założenia nie są w stanie prześcignąć poziomu myślenia założyciela. 

Przebieg nauczania wyprzedzającego

Dokładny przebieg prowadzenia zajęć metodą nauczania adaptacyjnego określił Stanisław Dylak „Można zatem ostrożnie przyjąć hipotezę, iż strategia kształcenia wyprzedzającego pomaga rozwijać uczniom różne aspekty rozumowania – w zależności od tego, na jakim są poziomie”[3]. Wyróżnił on cztery etapy przeprowadzania zajęć nauczania adaptacyjnego: aktywacja, przetwarzanie, systematyzacja, ocena i ewaluacja. W procesie aktywacji uczeń otrzymuje temat, do którego wypisuje sobie skojarzenia, zaczyna go interpretować do zjawisk z życia codziennego. Drugi etap przetwarzania charakteryzuje się włączeniem w ten proces nauczyciela, daje on materiały online, do pobrania przez ucznia, który ściąga plik, rozwiązuje zadania postawione przez nauczyciela, wyniki zamieszcza w prezentacji albo na blogu czy stronie www. Trzeci etap systematyzacji to konsultacja z nauczycielem, przerobionego materiału, czyli wyników pracy, które uczeń już w sobie przepracował zarówno intelektualnie jak i emocjonalnie. Ważne żeby nauczyciel dał uczniowi test do wypełnienia, sprawdzający jego wiedzę. Nauczyciel opowiada o danym temacie, tym samym podpowiada uczniowi co jeszcze mógłby dopowiedzieć. Nauczyciel ustala z uczniem kryteria oceniania. Wystawia uczniowi ocenę. Ostatni etap oceny i ewaluacji to określenie tego jak zmieniła się wiedza ucznia, co mógł dodać jeszcze, jak inaczej mógł zorganizować pracę. Wszystko to odbywa się już po ustaleniu oceny, na spokojnie, bez emocji.[4]

Krótkie podsumowanie

 

Podsumowując technizacja świata ma swoje plusy, umożliwia nauczycielom organizowanie pracy w zupełnie nowatorski sposób. Wymaga umiejętności korzystania z komputera i zasobów internetowych, zarówno przez nauczyciela, który zamieszcza materiały i ocenia prace uczniów, jak i uczniów, którzy pobierają materiały od nauczyciela i na ich podstawie wykonują powierzone im zadania. Uczniowie stają się jakby bohaterami gry, którzy zdobywają nowe umiejętności i poziomy. Tylko zamiast walki z zagrożeniem wirtualnym, polepszają własne umiejętności rozumowania.

Bibliografia:

Dylak, S. (red.), Strategia kształcenia wyprzedzającego, Poznań 2013.

Dylak, S. Kształcenie wyprzedzające jako obiecujący model edukacyjny epoki smartfona, w: „Edukacja i Dialog” 2016, nr 03/04 (282/283).

Fletcher, C. Belfer wirtualny czy realny, Scientific American 2013,9.

---

[1] C. Fletcher, Belfer wirtualny czy realny, Scientific American 2013,9, s. 54.

[2] S. Dylak, Kształcenie wyprzedzające jako obiecujący model edukacyjny epoki smartfona, w: „Edukacja i Dialog” 2016, nr 03/04 (282/283), s. 8.

[3] Tamże, s. 11.

[4] S. Dylak (red.), Strategia kształcenia wyprzedzającego, Poznań 2013, s. 89-115. 

autor: Elżbieta Rogalska: z wykształcenia technik informatyk, pedagog. Pracuje jako copywriter - content marketer. 

Pedagog, technik informatyk. Publikowała na łamach: "Edukacja i Dialog", "Nestor" i licznych portalach edukacyjnych i poetyckich.

Zajmuje się tematyką:  Przywództwem w edukacji, Tanatopedagogiką, Ciszą w życiu i twórczości Janusza Korczaka, Sytuacją Szkoły Wyższej w Polsce, Michelem Foucaultem, Reportażem, Horrorem wampirycznym,  Mateuszem Grzesiakiem, Justyną Nowotniak, e-commerce, content-marketing, SEO.

Fanpage bloga Elżbieta Rogalska

Jesteś - Jesteście - a może pozór #Nikt znikąd Elżbieta Rogalska

Nikt znikąd

 

O czym jest film?

Film opowiada o agencie nieruchomości, który stara się nie rzucać nikomu w oczy. Jak to w filmach bywa, przyczyna nie rzucania się w oczy jest, bo być musi. Jaka? "Nikt znikąd" - myślę, że tytuł wiele w tej kwestii podpowiada. Matthieu Delaporte to zarówno reżyser jak i scenarzysta filmu z 2014 roku. 

Pytania do filmu

Kim jest bohater? Jaka jest jego tożsamość? Czy można nie być? Czy można nie mieć tożsamości? 
Jaka kwestia musi zaistnieć w człowieku, żeby pragną być nikim? cieniem? wiatrem? "na którego potem się wchodzi"? 




 

Subiektywny odbiór filmu

Moje odczucia dotyczące filmu to po pierwsze gra pozorów. Wszystko to jeden wielki pozór w tym filmie, który to pozór jest tak łatwy do odkrycia, że aż dziwi, że scenarzysta poszedł w innym kierunku. Może obraz miał przedstawiać to czego nie ma, choć pozornie jednak jest? 



 

Kilka refleksji

Tytuł doskonale odzwierciedla odczucia jakie się ma po filmie, pisząc recenzję, bez zdradzania szczegółów. Zaprzeczenie istnieniu? a może zaprzeczenie wielu istnieniom?

 

Końcowa ocena

Ogólnie nie zachęcam ani nie zniechęcam. Zapraszam jednak do dyskusji w ramach komentarzy, jeśli taka jest potrzebna - a uważam, że jest.

autor: Elżbieta Rogalska: z wykształcenia technik informatyk, pedagog. Pracuje jako copywriter - content marketer. 

Pedagog, technik informatyk. Publikowała na łamach: "Edukacja i Dialog", "Nestor" i licznych portalach edukacyjnych i poetyckich.

Zajmuje się tematyką:  Przywództwem w edukacji, Tanatopedagogiką, Ciszą w życiu i twórczości Janusza Korczaka, Sytuacją Szkoły Wyższej w Polsce, Michelem Foucaultem, Reportażem, Horrorem wampirycznym,  Mateuszem Grzesiakiem, Justyną Nowotniak, e-commerce, content-marketing, SEO.

Fanpage bloga Elżbieta Rogalska